هشت روزه که ایران نیستم. اولین هشت روزه  همه ی این بیست و هشت سال.   

همه چیز از اینجا تا خدا با چیزهایی که با هاشون بزرگ شدم و یاد گرفتم و ارزش دونستم فرق میکنه. این چند روز خندیدم و گریه کردم . خوب بودم و بد. کار کردم و تفریح. سیر بودم و گرسنه. امیدوار شدمو ناامید. گاهی خیلی زیبا و گاهی زشت.  پر استرس بودم و رو تخت ماساژ ریلکس. مقاومت کردم و تسلیم شدم. حتی خدا را حس کردم و منکر شدم . عاشق شدم و متنفر.  

 سخت تنهام  با ابنکه همه هستند. باید بشینم و تصمیم بگیرم . بدون امید به هیچ کسی هیچ کس  

اینکه مجبور شدم یه شب را برم Ningbo فقط چون بلیط Ruian  گیرم نیومد . اینکه شهر فوف العاده ای بود و مستر وایز تنها  مرد چینی بوده که میشد حسی بهش داشت . اینکه قدم زدن  آخر شبش عالی بود و اینکه جلو س شکستم و درست مث یه زن تمام عیار ایرانی گریه کردم و غر زدم و دعوا کردم ... همه اینا را اسمش را چی بذارم ... قسمت  قضا سرنوشت  

 بهترین گزینه  برای شروع همین شهره  بدون تردید