تماما مخصوص

برایم مسجل شده بود که در آن دوره زندگی ام او کسی نیست که من میخواهم، من کسی هستم که او میخواهد و در به در دنبال این است که من را اسیر و رام خودش کند/ از اسارت بیزارم/ دنبال بهانه ای میکشتم که به غار تنهایی ام پناه ببرم/ اما این دختر مهربان است، خوشگل هم/ با یانوشکا میتوانستم خودم باشم حتی اگر اسب باشم، ژاله اما رامم میکرد/ من عشق میخواستم و او زندگی کردن با من را

میدانم که همش زیر سر آن دختر پیانیست است که قابت را دزدیده/ من ده سال منتظرت بودم بی انصاف/ اگر قدم به بلندی او نیست میتوانم کفش پاشنه بلند بپوشم عباس/ پیانو زدن یاد میگیرم

از سفر بیزارم/ چرا یاد نگرفتم نه بگویم/ تو فکر میکنی وقتی برگردی باز هم همین آرامش و گوشه خلوتت را داری/ اگر یک بار دیگر زندگیت بیفتذ توی تلاطم و همه چیز زیر و رو شود چه میکنی؟

بوی ماندگی سیگارخیلی وحشتناک است/ اجازه نداری اینجا سیگار بکشی/  چرا ترک نمیکنی/ میرزا عبد اله یک چک میخواباند زیر گوشم, سیگارم پرت میشد توی خیسی پیاده رو

لعنت به این نویسنده که انقد خوب مینویسه و کلماتش روح آدم را میخوره/ لعنت به همزمانی حالم و این کتاب دوس داشتنی...

یعنی حالا که فکر سفر همه ذهنم را پر کرده، باید کتابی بیاد دستم که توش سفر پر رنگ ترین بخشه و زندگی در غربت همه داستان/ جملات عباس و حالت هاش  همه این چند ماه را برام به تصویر میکشه / اینکه روز جمعه هشت صب خودت را از خواب بکنی که پروژه ات را آماده کنی و اما فقط عباس معروفی بخونی و سیگار بکشی و از بوی ته سیگارها حال تعفن بگیره اتاقت/ واقعا یانوشکا برای او بهتر از ژاله بود ؛ کمتر از یه هفته؛ چطور مردا میتونن؟ / گاهی گر میگیرم و حسرت آغوشش را میخورم و بعد آروم میشم و دلم نمیخواد حتی ازش بدونم/ اینکه از اول هم میدونستی ته خط کجاست و سماجت کردی / اینکه این سفر سه ماهه همه بقیه راهو عوض میکنه و  نمیدونم که زندگی تو غربت  ترجیحم هست یا نه/ همه اینها نمیتونه اتفاقی باشه، اصلا نمیتونه

دیشب خواب عحیبی دیدم. مامان نگرانمه. به هر حال من مقصر بودم. باید عذر خواهی میکردم.